"De onomkeerbaarheid van de tijd" (...) 391

Het leven dat we leven in de huidige wereldwijde ruimte waarin we worden ingevoegd, is "onvolmaakt", want zeker is er één fase vervuld, dus nodig om de andere fase te kunnen doorgeven.

Deze fase, de huidige, die verplicht is om in de globale ruimte te leven, heeft het 'materiële leven' bepaald, vooral omdat de mensheid organisch gevormd wordt door lichamelijke materie en ziel, geest.

Niet dat het wenselijk is, de menselijke soort om dit resultaat te slagen, maar het is een onderliggende imperatief die zich uitstrekt op de intensiteit waarop de mensheid onderdanig is.

Zo wordt begrepen dat de materialiteit van het leven, omdat het intrinsiek verbonden is met man en vrouw, een "niet duurzaam goed" is.

En daardoor is de duur ervan, als geldigheid van een bepaalde "levensduur" een conditionering.

Omdat 'de mens niet altijd leeft', is de duur van het leven van persoon tot persoon variabel, afhankelijk van of de levensduur langer of niet is.

Specifiek op de levensduur die zich manifesteert tijdens het leven van de mensen, gekenmerkt door de duur van een lang leven.

Echter, men leeft een bruikbaar leven, waarin alles in het leven is gedaan, omdat het uniek en ondeelbaar is, maar het is natuurlijk om dit kostbare goed te behouden, in de zin van het omgaan met het en zich niet bloot te stellen aan gevaar.

Zo is het levensstadium dat wordt geleefd materieel en organisch, onderworpen aan de voorwaarden van natuurlijke wetten, die vertaald wordt door het fenomeen van de afbraak ervan.

Een 'onomkeerbare' voorwaarde die de mensheid van zijn 'tragische einde van het menselijk leven' kent, dat uiteindelijk moet uitmaken als organische en materiële materie waaruit het wordt gevormd.

Het blijft nog maar een andere fase te vervullen, die niet wordt ervaren in de huidige wereldwijde ruimte waarin we worden ingevoegd.

De ervaring die we hebben is alleen "materieel en organisch", waarvan de menselijke soort zo is samengesteld en gekleed is aan bederfelijke lichaamszaken.

Zo moet worden opgemerkt dat we in de huidige materiële wereld waarin we leven geen kennis hebben van deze fase, concreet, ziel, geest, deze 'bovennatuurlijke' dimensie.

Daarom concluderen we dat het niet mogelijk is te "weten" hoe deze "bovennatuurlijke" dimensie zal doorgaan, maar we hebben extrapoleren dat "metamorfose" zal optreden.

Wat we hebben gezegd en terugkerend hebben we aangedrongen op de vooronderstelling die diametraal is tussen de 'materiële en bovennatuurlijke' wereld.

Bovenal, deze grens tussen de ene wereld en de andere, is de genesis, want wat we in de praktijk realiseren is "tastbaar".

Omdat we in ons materiële lichaam doorstaan, die door organisch faillissement wordt gedoofd.

Wat de 'bovennatuurlijke' wereld betreft, waar we naar verluidt beweerden deze andere 'dimensie' te zijn, die in de ziel, de geeststreng zal optreden.

Toch is zijn empirische kennis die zeker wenselijk zou zijn voor iedereen om te weten, niet mogelijk in de huidige materiële wereld waarin we leven.

In de verwachting dat onze discussie meer overwegingen mag overlaten, over dit onderwerp de "onomkeerbaarheid van de tijd". António Cardoso