De onomkeerbaarheid van de tijd" (...) 168

Tijd is ook het vertrouwen van iets (...) waarin men gelooft, overtuiging om waar dat als gevolg van de overtuiging dat vertrouwt.

 Het is waar dat de convergenties taps, als ware het een smalle doorgang, gewoon om er zeker van dat ons vertrouwen is authentiek en heeft slechts een pad dat leidt naar de juiste richting.

Omdat een set van essentiële informatie waarmee veroorzaken als het juiste pad, hetzelfde geldt voor het vertrouwen dat we iets koesteren.

Geloven, vooral het gevaar van onzekerheid, alsmede de logica die leidt tot deze conclusie te voorkomen.

Het vermoeden was dat de onzekerheid die leidde, zoals we de route zoeken, zodra deze route bereikt voorspellen, twijfel niet meer bestaan.

Omdat alle voorbereidende werk is gedaan te verhelpen met vermeende onzekerheden die dit idee van de mogelijkheid zou kunnen ondermijnen.

De relevantie van deze factoren, zoals onzekerheid en wantrouwen gaat uit van een negatieve rol in de betrekkingen met andere actoren.

Omdat het element in kwestie ervan overtuigd moeten zijn dat hij was de eerste om aan te nemen voor anderen om hetzelfde te doen.

Het is gemakkelijk om aan te nemen als vanzelfsprekend onze visie in het bijzonder met inachtneming van de andere voorrang te geven aan onze positie als we niet zo aannames die stichting een aantal inhoudelijke informatie aan deze geloofwaardigheid te rechtvaardigen.

Blijkt, voor kritieke problemen zoals logische voorstel te overwegen en te maken aan de discussie noodzakelijk om de kennis van deze omstandigheden te krijgen.

De elementen die als geldig oplossing te tonen en geen tegenstrijdigheid bieden.

Er wordt echter opgemerkt, dat sinds de oprichting van een goede relatie van vertrouwen uit dat het uitgangspunt van de ervaringen van de samenwerking en de activiteiten worden effectief door de geest van "vertrouwen" die gecreëerd is geïmplementeerd en het neemt over verdere oplossingen.

De stappen gebeuren en beginnen te identificeren als het hoofdontwerp het doel en de functie en uiteindelijk zichtbaar voor alle betrokkenen ook de route van dezelfde route van allemaal.

Wederzijds vertrouwen is opgedaan en woekert dat het toezicht nog steeds zal de levende dag tot dag, zal de uitwisseling van gunsten en samenwerking gebaren tijdens de activiteiten van deze banden te versterken.

Dit is hoe in feite de tijd waarin we leven door de impliciete sync om de banen en de taken in te dienen bij deze interactie die ons verenigt.

In feite bedraagt ​​de constante aanwezigheid in ons leven die alle een homogeen lichaam maakt, ondanks de diversiteit van elk, met hem hebben de "symbiose" omdat immers tot dezelfde aard.


Zo kan de verwachting een paar overwegingen achter te laten op ons thema "onomkeerbaarheid van de tijd", die op deze manier. Antonio Cardoso