«Η μη αναστρεψιμότητα του χρόνου» (...) 168

Ο χρόνος είναι, επίσης, η εμπιστοσύνη του κάτι (...), στο οποίο πιστεύεται, μια πεποίθηση ότι είναι αλήθεια ότι οφείλεται στην πεποίθηση ότι εμπιστεύονται.

 Είναι αλήθεια ότι οι συγκλίσεις κωνικά, σαν να ήταν ένα στενό πέρασμα, ακριβώς για να είναι σίγουρος ότι η εμπιστοσύνη μας είναι αυθεντικό και έχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί προς τη σωστή κατεύθυνση.

Επειδή ένα σύνολο βασικών πληροφοριών με τις οποίες επάγουν, όπως είναι η σωστή διαδρομή, το ίδιο ισχύει και για την εμπιστοσύνη που μας αγαπάμε κάτι.

Πιστεύοντας, κυρίως για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της αβεβαιότητας, καθώς επίσης και τη λογική που οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα.

Η υποψία ήταν ότι προβλέψει την αβεβαιότητα που οδήγησε, όπως επιδιώκουμε το δρομολόγιο, μόλις έφθασε αυτή τη διαδρομή, αμφιβολίες υπάρχουν πια.

Επειδή όλες οι προκαταρκτικές εργασίες έχουν γίνει για να διορθωθεί με την υποτιθέμενη αβεβαιότητες που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν αυτή την ιδέα της δυνατότητας.

Η σημασία αυτών των παραγόντων, όπως η αβεβαιότητα ή έλλειψη εμπιστοσύνης προϋποθέτει έναν αρνητικό ρόλο στις σχέσεις με άλλους παράγοντες.

Επειδή το εν λόγω στοιχείο πρέπει να είναι πεπεισμένος ότι ήταν ο πρώτος που πιστεύουν ότι για τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Είναι εύκολο να υποθέσουμε δεδομένο το όραμά μας στο συγκεκριμένο θέμα με το άλλο δίνοντας προτεραιότητα στη θέση μας, αν δεν είμαστε όπως οι παραδοχές που θεμέλιο μια σειρά από ουσιαστικές πληροφορίες για να δικαιολογήσει την αξιοπιστία αυτή.

Αποδεικνύεται, για κρίσιμα θέματα, όπως η λογική πρόταση για να εξετάσει και να θέσει σε συζήτηση κατ 'ανάγκην να πάρει τη γνώση αυτών των περιστάσεων.

Τα στοιχεία που λαμβάνονται ως έγκυρες για να αποδειχθεί αποτελεσματική λύση και δεν προσφέρει καμία αντίφαση.

Παρατηρείται, ωστόσο, ότι από την ίδρυση μιας καλής σχέσης εμπιστοσύνης από αυτή την υπόθεση οι εμπειρίες της συνεργασίας και δραστηριοτήτων εφαρμόζονται αποτελεσματικά από το πνεύμα της «εμπιστοσύνης» που έχει δημιουργηθεί και που χρειάζεται για την περαιτέρω λύσεις.

Τα βήματα συμβαίνουν και αρχίζουν να αναγνωρίζουν ως το κύριο σχεδιασμό το σκοπό και τη λειτουργία και τελικά να είναι ορατή σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη και να είναι η διαδρομή του την ίδια οδό όλα.

Η αμοιβαία εμπιστοσύνη κερδίζεται και πολλαπλασιάζεται ότι η εποπτεία θα εξακολουθούν να επιτρέπουν τη διαβίωση μέρα με τη μέρα, η ανταλλαγή χάρες και χειρονομίες συνεργασία κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων θα ενισχύσει αυτούς τους δεσμούς.

Αυτό είναι το πώς στην πραγματικότητα ο χρόνος που ζούμε από τη σιωπηρή συγχρονισμό με τις θέσεις εργασίας και τα καθήκοντα υποβάλουν από αυτήν την αλληλεπίδραση που μας ενώνει.

Στην πραγματικότητα, ο χρόνος είναι η συνεχής παρουσία στη ζωή μας που κάνει όλα ένα ομοιογενές σώμα, παρά τη διαφορετικότητα του καθενός, με τον έκανε το "συμβίωση", διότι μετά από όλα ανήκουν στην ίδια τη φύση.


Έτσι, η προσδοκία μπορεί να αφήσει μερικές σκέψεις σχετικά με το θέμα μας «μη αναστρεψιμότητα του χρόνου», έκανε με αυτόν τον τρόπο. Antonio Cardoso