«Η μη αναστρεψιμότητα του χρόνου» (...) 204

Η ώρα σημαίνει επίσης μια σειρά εκδηλώσεων που περιλαμβάνει ένα καλό, όχι τους άλλους, για μία πλευρά.

Ειδικά για εκείνες τις στιγμές που δεν ήταν επιτυχής, λόγω της ακύρωσης και δυνατότητα για κάτι που έχει καταστεί μη αναστρέψιμη.

Από την άλλη πλευρά, αντιμετωπίζουμε τη νοσταλγία (...) μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα αίσθημα αυτό της αναπηρίας, καθώς και η αυξημένη απογοήτευση που αποσκοπούν πλαγίου προκαλούνται από ανισορροπίες.

Έτσι, η νοσταλγική στάση είναι επίσης στην κατοχή του κάτι ανεπανόρθωτη, τι θα είχε συμβεί, αλλά λόγω της συναισθηματικό αντίκτυπο, αναγκαστικά, εξουδετερώνεται η ευνοϊκή έκβαση.

Προοπτική κάτι που είχε λάβει χώρα, αν επιτεύχθηκαν κάτι θετικό, αλλάζει την ιδέα της καταθλιπτική κατάσταση που εγκαταστάθηκαν θλίψη προσώπου, καθιστώντας το βλέμμα σαν μια πλήρη σταθερότητα και συνέπεια.

 Αυτή η εξαπάτηση προκύπτει από την αφάνεια, μια καταθλιπτική κατάσταση δεν έχει "θεραπευτεί" στα ακόμα λανθάνουσα ανησυχίες της κάθε τέτοιο ενδεχόμενο.

Νοσταλγία αποδείχθηκε ότι είναι μια φυσική ανησυχία για μια ανώμαλη κατάσταση που κυριεύει "κάποιος" το πρόσωπό ορισμένες ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Η αυξανόμενη αστάθεια της κατάστασης που έχει πολλές προελεύσεις, όπου οι άνθρωποι παθαίνουν κατάθλιψη, χάνουν τη χαρά, αυτοπεποίθηση, επειδή αισθάνονται άδειο, μια κατάσταση που πηγαίνει προς την καρδιά και που είναι ριζωμένη στο υποσυνείδητο.

Το γεγονός αυτό δημιουργεί δυσφορία για την αρνητικότητα, όπου οι υγιείς άνθρωποι που ήταν, να γίνει λυπημένος που χαρακτηρίζεται από νοητική και ψυχική κατάσταση επηρεάζεται από τη συναισθηματική απάθεια και την ακινησία.

Στη ζωή και στο χρόνο που ζούμε, μια σειρά από καταστάσεις πετύχει κατά τη διάρκεια αυτής απόλυτη πραγματικότητα που είναι η ζωή του "κάποιος".

Όπου βέβαια όλα δεν πάνε όπως τις επιθυμίες μας, μια διαμετρικά αντίθετη κατάσταση τη θέση μας, για να θέσει τις αδυναμίες ή όχι.

Ανάλογα με την εσωτερική δύναμη του καθενός, στην οποία η πραγματική φύση του ιδιαιτερότητες από άτομο σε άτομο, είναι μεταβλητές, καθιστώντας όλη τη διαφορά.

Νοσταλγία έχει, ως θεματοφύλακας κατάσταση του νου, μια προδιάθεση τέτοια που αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση, εκτός και αν φτάσει σε αυτό το ευαίσθητο και ευάλωτο κράτος.

Σε κάποια πειράματα βρήκαμε ότι ενώ το ανθρώπινο είδος, οργανικά αποτελείται από δύο μέρη, το πρώτο είναι ότι ξέρουμε, επειδή ζούμε ως φυσική ύπαρξη σε αυτόν τον υλικό κόσμο.

Ωστόσο, το άλλο μέρος, διότι είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση, ώστε μια άλλη «καθεστώς», το οποίο δεν είναι το υλικό, και αυτό το μέρος αποτελείται από αυτή την κατάσταση του νου που αισθάνεται εύθραυστη.

Το συμπέρασμα αυτό, σημειώνουμε ότι σε σχέση με τη φυσική αδυναμία, στην πραγματικότητα, ήταν επαναλαμβανόμενη, είναι θεραπεύσιμη με είναι φυσικό.

Αλλά καθώς η ψυχή ή πνευματική κατάσταση, τη συγκεκριμένη πτυχή που είναι πολύ «σύνθετη», διότι αφορά μια ολόκληρη πνευματική ενεργητικού που έγινε αμετάκλητα επιτευχθεί.

Έτσι αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι αυτή η άλλη συνιστώσα η οποία δεν είναι πράγματα, τα οποία ήταν μέρος, όπου η θεραπεία για την κατάθλιψη είναι πιο αργή, φυσικά.

Πάνω απ 'όλα, αυτό το πνευματικό πεδίο, αν και έχουμε να προεκτείνουν αυτή την πραγματικότητα (...) αντιμετωπίζουν "αδυναμία πρόσβασης" του δεν μπορούσε να προφέρει κάτι που δεν είναι υλικό.

Κατά συνέπεια, είναι λογικό να μιλάμε για τον κόσμο που ζούμε και την εμπειρία που η ανθρωπότητα έχει φυσική ύπαρξη, ενώ ζει μια «ουσία της ζωής».


Έτσι, λόγου μας ζήτησε την ακριβή κατεύθυνση που σας αφήσει κάποιες ιδέες σχετικά με το θέμα των «μη αναστρεψιμότητα του χρόνου" Antonio Cardoso