«Η μη αναστρεψιμότητα του χρόνου» (...) 239

Ο χρόνος είναι, επίσης, η μοναδική στιγμή, λόγω της αποκλειστικότητας, μια ύπαρξη στο χρονοδιάγραμμα που συμβαίνει σπάνια.

Ότι συγκεκριμένο άτομο χρειάζεται για να συνεχίσει κάποιο σκοπό που περιλαμβάνει έναν αντικειμενικό, πρόθεση της οποίας είναι η επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου.

Η σταθερή κατάσταση της ανησυχίας που διαρρέει αργά συγκεκριμένο πρόσωπο, τη γευστικότητα και να πάρει από κάτι σαν ένα μείγμα των αποτυχιών που αντιτίθενται επιθυμητό να είναι αντίθετη προς το κάποιο σκοπό.

Το μακρύ χρονικό διάστημα το οποίο βασίζεται σε κάποιο στόχο, και με δεδομένη την απογοήτευση που θα αραίωση απραγματοποίητες επιθυμίες και τα όνειρα, τα οποία στην πραγματικότητα σιγά-σιγά εξαφανίζονται και μαζί τους την πικρή γεύση από την απουσία μιας τέτοιας πραγματικής εφαρμογής.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει ο χρόνος, η οποία είναι μοναδική, επειδή αισθάνεται αυτή την προδιάθεση ως εξής θετικά, και η επιτυχία βρίσκεται μπροστά μας, όπως τα μέτρα που έχουν ληφθεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Είναι μοναδική και η στιγμή που η απόφαση αυτή, όπως: αποφασίσουμε να κάνουμε ένα ταξίδι, προκειμένου να παρακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο μάθημα ή τεχνογνωσία για να αφιερώσει σε ένα διαφορετικό επαγγελματικό πεδίο που αυτός έχει αρμοδιότητα και γυμναστήριο.

Είναι πράγματι μοναδικές στιγμές στις οποίες μια δυναμική στάση, να πείσει ότι η πραγματικότητα (...), μπορεί να προκαλέσει την επιθυμητή επιτυχία, γιατί τόσο πολύ ήταν αναμενόμενη για την εν λόγω δεδομένη στιγμή.

Όπως όλα στη ζωή και το χρόνο και να αντιμετωπίσει τη σπανιότητά τους, πόσο συχνά αναρωτιέται γιατί δεν υπάρχει «χρόνος» για την έλλειψη για άλλες εργασίες ή εργασίες και την ευκαιρία, μια σπανιότητα τότε, είναι το αποκορύφωμα αυτής της «μοναδική στιγμή».

Αυτό μεταφράζεται με τη βεβαιότητα που εκφράζεται από την πεποίθηση ότι ο δρόμος προς τα εμπρός είναι να επιτευχθεί, είτε επειδή η διαθεσιμότητα είναι τόσο σαφής και κατηγορηματική.

Τα σχέδια και τα όνειρα είναι οι σπόροι της ελπίδας που κρατά μυστικό, όπως αποκαλύπτεται και εκτίθεται σε έλεος, είναι ένας «κακός οιωνός», λαμβάνει την τιμή της ακεραιότητας, γιατί να μην την ώρα του ύψους και της δόξας του.

Η στιγμή είναι μία ότι «οραματίζεται», σαν κάτι νέο συμβαίνει (...), και προσεκτικά προκαλέσουν είναι η ευθύνη αυτή, η ομοιότητα μιας αρμονικής και τέλειο ρυθμό συντονισμού.

Ο τρόπος για να αλληλεπιδρούν είναι επίσης ο συνδυασμός κινήσεων που συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση για την επίτευξη ορισμένων αποτελεσμάτων, στην οποία το άγχος, αμφιβολία, απογοήτευση ή την αποτυχία παύει να υφίσταται, διότι δεν υπάρχει καμία θέση που προκύπτει από αυτήν την κατάσταση ισχυρή πεποίθηση που εκφράζεται από την επιτυχία .

Ο χρόνος, ως "χρόνος" είναι το αντίδοτο επειδή διαγράφει όλες τις αντιξοότητες, προκειμένου να ξεκινήσει μια νέα ζωή (...) έχουν αυτή την ικανότητα.

Ωστόσο, αυτό το παρελθόν επανέρχεται σε κάποιο βαθμό υπέρ του πρωταγωνιστή της, επειδή οι γραμμές του «κέλυφος» για να το προστατεύσει σαν να ήταν πανοπλίες, αντιμετωπίζουν αρνητικές εμπειρίες τους ή όχι, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε αυτή την εμπειρία.

Έτσι λοιπόν η προσδοκία μπορεί να αφήσει μερικές σκέψεις σχετικά με το θέμα μας «μη αναστρεψιμότητα του χρόνου», έκανε με αυτόν τον τρόπο. Antonio Cardoso