«Η μη αναστρεψιμότητα του χρόνου» (...) 304

Ζώντας μια «υλική ζωή" τι είναι αυτό το παρόν που ζούμε, είναι αποδείξεις, διότι μετά από όλα στη ζωή είναι όλα τόσο σχετική (...) αν αναλογιστούμε ότι η ζωή έχει μια αρχή και ένα τέλος.

Και η εμπειρία των «κάποιος» περιορίζεται σε μια «διάρκεια ζωής» που ζουν στην τρέχουσα παγκόσμια χώρο όπου δραστηριοποιούμαστε.

Αυτή η κατοικία, το οποίο σημαίνει μια δύναμη σε ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, ότι "κάποιος" πρέπει να ζήσει, όπως φυσική ύπαρξη σε ένα υλικό σώμα.

Είναι ένας χρόνος που ανήκει σε κάθε πρόσωπο, το οποίο περιορίζεται σε μια «ουσία της ζωής» πρέπει να βιώσουν την ανάγκη να ενσωματωθούν σε κάτι που είναι η ουσία του, όπως η ζωή, της μία και αδιαίρετη και ότι θα πρέπει να ζήσουν το καλύτερο.

Αυτή η ζωή, η οποία είναι caracaterizada σε τιμές που απορροφά την πρόθεση της να αφομοιώσει το μήκος του, ένα εύρος των γνώσεων και της εμπειρίας που αποκτά η χρήση του οποίου θα χρησιμεύσουν για την πρακτική ζωή σας.

Αυτή η αίσθηση της ζωής, μερικές φορές μεταφράζεται σε κενό, το αίσθημα της νοσταλγίας που καταλαμβάνει το υποσυνείδητο (...), μειώνοντας τη διάρκεια ζωής επειδή είναι εφήμερη, ωστόσο, με την επιφύλαξη της υλικής ζωής θα πρέπει αναγκαστικά να ζήσουν.

Έτσι, υπάρχει ανάγκη να καλυφθεί αυτό το κενό μέσα στο οποίο ψάχνει για φιλίες, νέες σχέσεις, επαγγελματική, κοινωνική, για να εξασφαλίσει κάποια αλλαγή, για να αντιμετωπιστεί αυτή η νοσταλγική κράτος, το οποίο να γίνει μια νέα δύναμη για την απόλαυση της ζωής.

Η ζωή πράγματι είναι υπέροχη (...) υπάρχει ένα σενάριο και με την οποία η ανθρωπότητα υπόκειται σε εκπροσώπησή του, το καθένα με τον τρόπο του, δεδομένου του ρόλου που θα διαδραματίσει στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην εργασία κ.λπ.

Ως πατέρες, μητέρες, παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες, δάσκαλοι, μαθητές, ολόκληρο ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν στην παράσταση στη σκηνή της «πραγματικής ζωής», που είναι το σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο στον οποίο ζούμε.

Ωστόσο, οι χαρακτήρες που είμαστε πάντα εξαρτάται βέβαια να αντιπροσωπεύουν ορισμένες "ρόλο" σε αυτό το σενάριο είναι ότι η ζωή επίσης του καθενός.

Ωστόσο, με μήκος Χ, το οποίο μεταφράζεται ως «διάρκεια ζωής», μια ορισμένη μονιμότητα στο χρονοδιάγραμμα ότι "κάποιος" ζει ως φυσική ύπαρξη, διαθέτει ένα υλικό σώμα.

Του οποίου η ευαισθησία του θέματος ότι η ανθρωπότητα αποτελείται βιολογικά από το σώμα-ύλης, αναλώσιμων, υπόκεινται σε εξαφάνιση της.

Επειδή δεν ζούμε για πάντα, η ζωή που ζούμε περνά (...), υπόκεινται σε χρονικού διαστήματος, το καθένα ειδικότερα, εκπληρώνει "ρόλο" του.

Πάνω απ 'όλα, η ανεπάρκεια οργάνων που σχηματίζονται αναπόφευκτα με τη διαφθορά της να αντιμετωπίσει τις συνθήκες του θέματος είναι ένα γεγονός.

Κατά συνέπεια, ο χρόνος που ζούμε σε αυτή τη μεγάλη σενάριο, το παγκοσμιοποιημένο κόσμο γύρω μας, η οποία είναι σημαντική και «επιβατών», το ανθρώπινο είδος έχει ένα συγκεκριμένο «χρόνο ζωής», καθώς και όλα τα έμβια όντα που ζουν στον πλανήτη μας είναι πολύ έχει το υλικό της ζωής του.

Έτσι, με την προσδοκία ότι η ομιλία του μας μπορεί να αφήσει κάποιες περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα της "μη αναστρεψιμότητα του χρόνου», έκανε με αυτόν τον τρόπο. Antonio Cardoso