"De onomkeerbaarheid van de tijd" (...) 291

Tijd is de gelijkenis van een circuit dat als referentiepunt heeft het pad van een route gecoördineerd door een activiteit die zich ontwikkelt om hen heen.

Echter, niet in een gesloten ruimte, maar beperkt tot een tijd permanentie dat "iemand" heeft om te leven.

Deze tijdlijn van duurzaamheid die het leven de tijd uitdrukt "iemand" heeft om te leven, in het bijzonder een beperking gegeven moment, terwijl fysieke bestaan ​​gekoppeld aan een materieel lichaam.

Het ontwerp dat "leven" heeft, is dat het kortstondig, maar ook als bewijs is iets dat zo echt en onomkeerbaar is verstreken en dat overgaat van generatie op generatie.

Deze instelling is niet overdreven, maar iets concreets en reëel en daarom drukt de authenticiteit van de demonstratie dat de mensheid zo tastbaar als een historisch proces, zoals perceptie van rationeel begrip en logisch.

Het is inderdaad een beperkte survival, als we rekening houden met de tijdelijk bestaan ​​van "iemand" voor een periode van tijd variabele leven, dat is geconditioneerd van persoon tot persoon, omdat duidelijk niemand woont de tijd die je wilt.

De nauwe banden met het leven dat we leven, gekenmerkt door diverse relaties, gezin, werk, vrienden en andere relaties dit vermogen om deze banden te vestigen vormen de identiteit van de mensheid en de betreffende persoon.

Zijn kenmerken geërfd van een verleden in combinatie met de huidige die samensmelten voor iets dat zal versterken en verenigen, vertaald door traditie en waarden te behouden: wederkerigheid, en het collectief gevoel van solidariteit en de geest van samenwerking.

Het is geruststellend om bepaalde persoon het gevoel van duurzaamheid in de tijd wordt verlengd, wat een langere levensduur betekent, zo te leven maar de tijd het verstrekken van stabiliteit.

In tegenstelling tot de negatieve connotatie, die de duizelingwekkende vluchtigheid vertaalt een onfeilbare lot dichterbij en onomkeerbaar.

Deze angst van het leven is intens, omdat het zich manifesteert in daden en acties vertaald door een brede waaier van persoonlijke en professionele prestaties, die het mogelijk maakt te keren wat nostalgie, dat betrekking heeft op de "existentiële eindigheid", belichaamd door orgaanfalen dat is de toestand van de mensheid .

De menselijke soort is zo geconditioneerd om een ​​"life stuff" dat als grondstof en organische heeft wonen, en het faillissement van de laatste is om te zeggen dat bepaalde persoon ophoudt te leven.

Dus leef een "life stuff", terwijl fysieke bestaan ​​is de gevoeligheid van de conditionering materiaal, dat de menselijke specificiteit wordt ingediend.

Deze noodzaak om een ​​"life stuff", onder bepaalde levenslange verblijf in een tijdlijn die de huidige wereld waarin we leven in te wonen.

Het betekent dat de mensheid organisch gevormd door vergankelijke materie en de daaruit voortvloeiende aantasting van de zaak is een onvermijdelijk feit.

Conscencializados deze onomkeerbare veronderstelling, is het de "menselijke specificiteit" duidelijk de levensomstandigheden van de 'life stuff "dat haar past, want als er orgaanfalen, weet je dat je niet meer leven.

Zo is in de verwachting dat ons spreken een paar overwegingen kunnen achterlaten op het thema van "de onomkeerbaarheid van de tijd", die op deze manier. António Cardoso.