«Η μη αναστρεψιμότητα του χρόνου» (...) 285

Η παροδικότητα της ζωής (...) είναι κάτι που καθορίζει τη λειτουργία που εμφανίζεται στη ζωή της ανθρωπότητας, και ιδίως το άτομο ως φυσική ύπαρξη που ζει σε ένα σώμα-ύλης, αναλώσιμων.

Υποβληθεί για να ζήσει μια «ουσία της ζωής», που υπόκεινται σε ένα χρονοδιάγραμμα ακυρώνονται, το οποίο σημαίνει ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, το οποίο μπορεί να είναι Χ ή Υ

Ανάλογα με τη μακροζωία που κάθε άνθρωπος μπορεί να ζήσει, και ως εκ τούτου άτομο σε άτομο μεταβλητή.

Η εμπειρία αυτή σημαίνει ότι πληροί τις απαιτούμενες παραμέτρους για μια υγιή ζωή, η οποία χαρακτηρίζεται από την εμπειρία ότι συγκεκριμένο άτομο έχει να αντιμετωπίσει την καλή υγεία του.

Ένα μονοπάτι της ζωής ότι «κάποιος» είναι η επιθυμία για τον έλεγχο του χρόνου ζωής αντλώντας πολλά γκολ, ένα βραχυπρόθεσμο, οι οποίες είναι εκείνες που είναι άμεση, οι οποίες εκφράζονται σε επείγουσες και πιεστικές δεσμεύσεις.

Άλλες μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και μερικές ακόμη και την επέκταση σε όλη τη ζωή (...), εξαρτάται κυρίως από την αδυναμία, από τη μία πλευρά.

Από την άλλη πλευρά, το απρόβλεπτο αυτό το αρνητικό παραδοχή ότι όλα σχετικοποιείται (...), ως αντίθετη προς την επιθυμία του πρωταγωνιστή του θα χρονοτριβούν, απωθώντας τους, έτσι ώστε να χάσει την «αντίληψη ότι ο χρόνος", μετά από όλα εφήμερα και εμφανώς σε κίνδυνο.

Υπάρχει, ωστόσο, ένα άδειο περίοδο και «άδοξο» της οπισθοδρομήσεις και τα εμπόδια που μεταφέρετε, φέρνοντας το απομακρυσμένο ενδεχόμενο πλήρους αυτά τα σχέδια.

Είναι πράγματι έτσι η ζωή ένας αγώνας για την «εφήμερο» που όλο και γνωρίζει αυτή την πραγματική συγκυριακών συνθηκών, σαρκαστική και τραυματίζοντας επιτακτική ανάγκη που υπονομεύει σταδιακά τις καλές προθέσεις όμως ακόμα λανθάνουσα (...).

Η νοσταλγική άποψη από αυτά τα γεγονότα που περνούν με ένα "φλας" ανεξίτηλα στη φαντασία και που έχουν τις ρίζες τους στο υποσυνείδητο είναι στην πραγματικότητα η συνάντηση με αυτές τις εικόνες των ευαίσθητων "φανταστικό" πραγματικότητα που χάνεται σε οξυμένες επιφύλαξη.

Στη ζωή και στο χρόνο που ζούμε στην ανάγκη να τεθεί στην κορυφή των πεποιθήσεών μας, που πιστεύουμε ότι, επειδή οι ιδέες είναι βαρίδι, κάτι οργανωμένη και περιμένουμε το καλύτερο αποτέλεσμα, επειδή ταιριάζει με τις προσδοκίες μας.

Και αυτό είναι το πώς οι αναμνήσεις "εκείνης της εποχής,« κάτι που είναι ήδη παρελθόν, και ότι εξακολουθεί να είναι μια αχτίδα αγανάκτησης εκείνη την εποχή έχει παρέλθει, που συνδέονται με την αδράνεια που χαρακτηρίζεται από αδράνεια στο πρόσωπο του δυσμενούς υφιστάμενων αντίθετη κατάσταση της εποχής εκείνης.

Οι διάφορες δυσμενείς καταστάσεις που έχουν ήδη συμβεί, η οποία χαρακτηρίζεται από την περιεκτικότητά αποκαλύπτουν τους για μια «νέα» εμπειρία, τίποτα δεν είναι δεδομένο, θα πρέπει να αγοράσετε ένα «θώρακας» την ομοιότητα της πανοπλίας να μάχεται τις δυστυχίες, αποτυχίες και απογοητεύσεις, των οποίων η επιμονή και επιμονή πρέπει να είναι παρόντες.

Μόλις εισέρχονται στην «οικεία αυτά τα όνειρα» μερικές απραγματοποίητη, αν μπορείτε να εκτιμήσετε το μεγαλείο του «καταδίκες», όταν βασίζεται σε στέρεες βάσεις, στις οποίες η καλή ή όχι εμπειρία, εκείνοι των οποίων η γεύση και των δύο αισθήσεων, από τη μία πλευρά, η πικρή αμετάκλητη ήττα.

Από την άλλη πλευρά, η γεύση της νίκης εξέφρασε τη δέσμευση, επιμονή και αφοσίωση επιτυγχάνεται είναι στην πραγματικότητα κάτι που ανανεώνεται για ένα νέο κύκλο επιτυχία, μεταφράστηκε από την επιτυχία και την ευτυχία.

Έτσι, η ομιλία μας ζήτησε την ακριβή κατεύθυνση για να αφήσει μερικές σκέψεις σχετικά με το θέμα της "μη αναστρεψιμότητα του χρόνου." Antonio Cardoso